Het instortingsgevaar is verdwenen, maar ......

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb op mijn blog: “de glimlach van…”.
In de afgelopen maand zijn we enorm geholpen met onze school. Dankzij een jonge dame samen met haar vader Sweet Home heeft bezocht, is onze school nu voorzien van alle ramen en deuren. Deze mensen waren hier tijdens de kritieke situatie, tijdens de regenmaand. Ook zij hebben kunnen aanschouwen hoe kritiek de situatie was en ben erg blij met hun donatie. Maar het ene probleem hebben we op t laatst kunnen overwinnen. Helaas dient het andere probleem zich nu aan. De inspectie kwam langs maar deze had geen goed nieuws. Onze kinderen mochten zolang gebruik maken van een toilet van een familie naast de school. We hebben nu een waarschuwing gekregen dat we onze eigen toiletten moeten afmaken in een kort termijn anders moet onze school worden gesloten. Ik heb het laatste gedeelte van het geld van de kinderen en docenten van de Koningin Beatrixschool Meppel overgemaakt zodat de inspectie in elk geval kan zien dat we progressie maken. Ik heb helaas uitgerekend dat we voor de toiletten nog 200 euro tekort komen hierna.
Het is zo vreemd om hier in Nederland achter de computer te zitten en telefoongesprekken te voeren met Uganda en hoe graag ik ze helpen wil, ik helaas niet de middelen heb. Ik ben wanneer alles meezit bezig met verslag te schrijven, om dit als naslagwerk te kunnen aanbieden aan mogelijke sponsoren. En probeer lijntjes uit te zetten voor eventuele samenwerking en financiële steun maar dit valt niet mee. Ik ben geen Marco Borsato, Angela Groothuizen of noem een ander bekende Nederlander; nee, ik ben gewoon Marjan onbekend. Maar dat neemt niet weg dat ik niet doorga. Ik maak nog kans om iemand te vinden en die via en/of met mij een actie of donatie wil steunen; zij in Uganda zijn compleet afhankelijk.
Ik zou ook nog een aantal laatste foto’s toevoegen zodat jullie het leuke gedeelte van het verhaal kunnen zien. Ramen en deuren. Ook zit er een foto bij van hoever de toiletten al gegraven zijn. Vergeet hierbij niet dat het keiharde grond is en alles gaat met de hand en oud gereedschap.
Daarnaast zou ik foto’s laten zien van een aantal van onze kinderen die we hebben mogen krijgen van hun ouders, omdat ze verder weinig opties hebben en wij hun deze kans bieden met Sweet Home Sala, maar ik begreep van mijn Ugandans vrienden dat ze in ons geloven. De passie en gedrevenheid om een (hun) kind een kans geven om te kunnen leren.