Nu bijna een jaar later; waar staan, noodkreet
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
20 November 2014 | Nederland, Meppel
Rekeningnummer schoolproject
t.n.v. M.R.J.E. Versendaal te Meppel:
NL93ABNA 0591557169
www.waarbenjij.nu
dagboek: de-glimlach-van
“Sweet Home Daycare, Nursery and Juniorschool te Sala Uganda”
Het verhaal van en voor de kinderen die u niet persoonlijk bereiken kunnen.
Project “De glimlach van…” heeft dringend financiële hulp nodig voor behoud van de bouw van de reeds in aanbouw zijnde nieuwe school, een project uit eigen initiatief, in Sala Uganda. Waar kinderen een jaar geleden geen schijn van kans op een toekomst hadden, maar dankzij hulp van u en onze huidige sponsoren, een aantal kinderen in Uganda nu anno 2014, uitzicht hebben op een beetje toekomst.
Waar staan we nu?
Om u een beeld te geven waar “wij” Familie Kavuma en ik nu staan in dit onverwachte, groots opgezette maar urgente project voor het redden van kinderlevens. Allereerst willen we u bedanken voor het vertrouwen in mij, ik heb nooit een moment verkeerde bedoelingen ermee gehad maar u vertrouwde mij blindelings zonder mij te kennen. Ook vrienden en familie die zich vooraf, tijdens en tot op de dag van vandaag nog bezig zijn om zoveel mogelijk te realiseren. Nu weet u wat er met uw geld gebeurd is, en u mag daar best trots op zijn, zonder alle financiële steun en vertrouwen door het toen nog onbekende doel, vertrouwde u op dat het goed uitgegeven zou worden. Doordat u in eerste instantie geld doneerde aan mij voor mijn vertrek naar Uganda kreeg ik de kracht om uw geld zo goed mogelijk uit te geven. Tijdens mijn reis en verblijf in Uganda, heeft u en alle geïnteresseerden via de weblog mij kunnen volgen en kunnen zien, wat u heeft betekend voor deze gemeenschap.
Ook nu na een aantal maanden terug te zijn blijf ik achter mijn keuze staan en denk dat het geld op een goede plek terecht gekomen is. Door intensief contact te onderhouden met de familie Kavuma probeer ik u zoveel mogelijk op de hoogte te houden van het verloop, de goede maar ook de vele tegenslagen te benoemen en hebben we zo’n sterke band opgebouwd in een relatief korte tijd. Dat is heel speciaal en soms onrealistisch nog, maar we hebben een verbond gesloten, die we samen verder gaan ondanks de enorme afstand en de vaak slechte middelen om te communiceren. Heb ik m’n woord gegeven, dat ik verder ga voor Sweet Home omdat ik er in geloof dat we het met hulp van u en hopelijk toekomstige sponsoren, vele kinderen een nare dood kunnen besparen. Je kan niet alles met geld, maar in Uganda sta je machteloos omdat je altijd afhankelijk bent van giften. Ik heb dit ook ervaren om zo te leven als deze mensen moeten leven. Ik had de keuze, maar zij hebben geen keuze maar moeten het ondergaan. Ik heb deze levensstijl ook zo geleefd, ik heb ervaren hoe uitzichtloos hun leven grotendeels is. Voor kinderen, maar ook vol-wassenen. Ik ben blij dat ik de keus heb gemaakt om dat te ervaren. Hoe is het als je altijd moet vechten, je altijd blijft geloven en hopen. En ondanks dat ze niets bezitten, als ze je kunnen helpen, dan geven ze het laatste wat ze bezitten nog weg, aan jou. Het geeft echt een gevoel van saamhorigheid. Ze denken eerst aan een ander dan aan hun zelf.
Terwijl het voor mij een tijdelijke ervaring en levensstijl was. Voor hen is het een levenslange levensstijl. En ik realiseer heel goed, hoe moeilijk dat is om geloof en hoop vast te houden. Maar hoop doet leven. En het geloof is heel belangrijk daar putten ze ook hun energie uit. Onvoorstelbaar. En ook voor ons allemaal wat begon met een droom en een fundering is nu een prachtige school. Wat hebben we veel bereikt in het afgelopen jaar, maar vooral in die 3 maanden toen ik daar was, werkte mijn familie heel hard om vanuit Nederland extra steun te vinden. Het verhaal te delen en mensen bewust maken van dat er een heel ander leven is, in de meest kleurvolle cultuur, ondanks dat daar ook de meeste ellende heerst.
Maar we hopen hiermee, door u op de hoogte te houden, u bewust maken van het feit dat geven een verschil maken kan tussen leven en dood, via de krant en andere media hoop ik meer mensen te laten inzien hoe hoog de noodzaak is. We hebben erge tegenslagen moeten doorstaan. Ik wist vooraf niet wat ik zou aantreffen en het vooraf verkregen sponsorgeld zou aan besteden. Ik wilde in ieder geval deze financiële steun doneren aan een project waar ik toekomst in zie. En het belang en de ernst van de situatie door me te verdiepen in beleidsplannen, schoolregels en de visie van de school.
Buiten dat om heb ik me laten inlichten door mensen uit de community, want ik wilde zeker weten dat het goed besteed zou worden. Ik ben direct betrokken in een project die 2 à 3jaar stilgelegen heeft. Ze deelden hun droom, het redden van kinderlevens, door onderwijs, zo nodig onderdak en maaltijden te ver-strekken. Aan de hand van al deze punten die ik wel relevant vind heb ik op de terugweg na mijn eerste bezoek in Sala, besloten hen financiële steun te bieden wat verkregen is door mensen die denken met hun hart net als deze familie doet. Ik word tot op de dag van vandaag overal over ingelicht en ook om advies gevraagd want ze worden overmand door zorgen.
Vanaf augustus is er helaas geen geld meer binnen gekomen. ‘t project ligt stil. Het gevolg lijkt misschien wel te overzien maar niets is minder waar. Het brengt enorm grote, niet te overzienbare problemen met zich mee. Het is niet alleen de bouw die stil ligt, dat is heel jammer maar er zijn vele gevaren die altijd op de loer liggen en je niet weet wanneer ze toeslaan. Dus de gevaren zitten in een andere hoek.
Enkele voorbeelden van waar nu de prioriteiten liggen om de veiligheid en het onderhoud en behouden van onze school zijn boven onze pet te boven gegroeid. Niet door verkeerde keuzes maar denk aan de regenmaanden nu ook in november. De toiletten in aanbouw heeft momenteel de hoogste prioriteit. We hebben een graafmachine moeten inzetten omdat het een enorme diepte is. We zitten nu al in het regenseizoen en dat zijn serieuze buien. De grond bestaat voornamelijk uit klei.
Waarom is dit de grootste prioriteit?
Het is een niet afgedekt diep gaat van wel 20 meter diep op z’n minst. Kinderen spelen hier ook. Kinderen zijn zich niet bewust tijdens hun spel van eventuele gevaren. Dat kunnen ze niet overzien. Valt er een kind in het gat, is het moeilijk ‘t kindje te bereiken. De hulpverlening werkt anders, als het er al is. Daarnaast blijven ze, de mensen met macht, deze goedwillende mensen in de nek hijgen. Nu is het zo dat wanneer het gat vrijdag de 21ste november afgedekt moet zijn op een manier die zoveel geld kost, dat het niet mogelijk is. Onze non-profit project heeft geen geld meer. We zijn in onderhandeling maar waar men zoveel mankracht, geld en energie in heeft gestoken voor het welzijn van “De vergeten kinderen” willen ze ons afpakken door het simpelweg met luxe machines zonder enig schuldgevoel dicht te gooien.
Hopelijk kunnen we uitstel krijgen, soms zijn ze meegaand, maar vaak meedogenloos. En de kans bestaat dat ze al die meters, gegraven met liefde, dicht gooien om je te straffen. Terwijl men op de hoogte is van dat “de gewone man”, dit alleen kan realiseren door sponsoren. De community is radeloos.Je kan niet zomaar bomen kappen als tijdelijke oplossing. Een grote plank, dat kost geld, plastic kost geld. Dat geld is er niet. we uitstel krijgen is het tweede probleem dat de kleigrond door hevige regenval inzakt, en moet het weer opnieuw uitgegraven worden. Dit is niet de bedoeling.
We willen samen met alle mensen die project: De glimlach van…” progressie zien want deze groep mensen die ons financieel reeds steunden en hopelijk willen blijven geloven in Sweet Home en donateur willen blijven omdat het werk nog lang niet daar is waar het zijn moet. We blijven positief, en ik hoop namens heel Sweet Home op financiële steun en hopende dat we met dit artikel nieuwe sponsoren mogen verwelkomen en deelgenoot maken van dit project. Nu kunnen we alleen hopen en geloven in God… dat het geen hopeloze situatie wordt.
Het is schrijnend om mensen met een goed hart gestraft te zien worden terwijl ze alles op alles zetten om kinderlevens te redden. In de tijd van mijn aanwezigheid heb ik daar ook zo gezeten. Je wilt bergen verzetten, maar je kan kinderen affectie en genegenheid bieden en educatie. Maar in je hoofd blijft het spoken. Dag en nacht. Wat als…., hoe moeten we….., waarom??? ‘t Zijn ook gewoon kinderen net als hier. Draai de situatie eens om, wat zou de onmacht met u doen?
Niemand wil afhankelijk zijn.
Ook niet hier in Nederland. En dan gaat het misschien over een tijdelijke afhankelijkheid na een operatie. Dit is evengoed vervelend maar het is tijdelijk en gaat niet over leven en dood. En we hebben over het algemeen van alles verzekerd. De voedselvoorraad is nu inmiddels ook nihil en dat betekend dat de kinderen binnenkort geen maaltijden meer kunnen krijgen. De waterput is ver weg, dit is lopend niet te doen in dit gedeelte, zo afgelegen. De schoolbus om kinderen op te halen loopt niet op lucht? What about them?
Mogen we het geluk aan onze zijde hebben; hopelijk worden deze situaties niet meer als “normaal” beschouwd omdat we ermee opgegroeid zijn. Ik kan me de televisie beelden nog herinneren van vroeger. Maar na al die jaren is deze groep mensen volwassenen en kinderen de dupe geworden van alle tv-spotjes met allemaal goede doelen. En alle negatieve publiciteit van de hoge bazen, die er zelf beter van werden dan voor wie mensen het geld gedoneerd hebben als empathie.
Het verschil is vaak wanneer er echt plotsklaps zich een grote ramp ontplooid. Dan word er gul gegeven. Deze rampen worden door grote organisaties, bekende Nederlanders en ook internationaal bekende mensen, popsterren, sporters, etc. in de hele wereld vertoond, voor het inzamelen van geld. Omdat die grote organisaties zijn geregistreerd en de belasting je daardoor een groot gedeelte terug betaalt van jouw donatie. Dat kan Sweet Home u niet bieden.
Registeren en een keurmerk bemachtigen kost zo’n 400 euro, misschien bent u die notaris welk ons wil helpen de statuten en reglementen te doneren. Want dat geld is er niet, elke cent is voor de kinderen omdat het kind centraal staat, vanuit dat oogpunt kijken we wat we kunnen doen voor de kinderen en hun veiligheid komt op de eerste plaats. Vanuit Sweet Home bepalen we samen waar de prioriteiten liggen. En het zou voor Sweet Home een groot verschil maken als het een geregistreerd goede doel keurmerk heeft.
Dan wordt het aantrekkelijk om grote donaties te schenken omdat die weer aftrekbaar zijn van de belasting. De charme welk Sweet Home heeft is dat alle donaties geschonken zijn door mensen die niet denken om een groot gedeelte teruggave te mogen ontvangen. Maar u ziet, wat we met elkaar hebben gerealiseerd is gedoneerd door mensen die om andere minder bedeelde mensen geven, een gunfactor. De hele wereld geeft veel geld aan rampgebieden. Maar helaas Sweet Home, heeft geen acteur, sportman of invloedrijke mensen achter zich staan die voor hen opkomt. Dus zolang er geen “onverwachte” ramp uitbreekt daar, blijven het “the forgotten children”. Ver weg, ze zijn er immers al generaties lang. Het wordt helaas als “normaal” beschouwd.
Er is nu een groepje tieners in deze Regio die zich gaan inzetten voor de kinderen op de evenaar om hen een kans te bieden. Deze jeugd gelooft er nog in dat we samen moeten werken om geld in te zamelen en minderbedeelde kinderen een leven te geven. Gelukkig bestaat het maatschappelijke doel nog.
Donderdag 27 november gaan ze zwemmen.
Het lijkt simpel als je nooit zwemt en je doet dit bovenal niet voor jezelf maar omdat deze kanjers uit Meppel en omstreken het lot van andere minder bedeelde kinderen zich wel aantrekt. Het raakt ze, ze zullen op zoek gaan in een korte periode naar mensen die zich het lot van de Ugandese kinderen aantrekt. En ze doen wat ze kunnen, maar niet voor eigen belang. Dus komen ze u vragen om steun, ze vragen het voor hen die het zelf niet kunnen.
Misschien komt het maatschappelijke doel weer boven egoïsme te staan. Deze jongeren, willen uw ogen openen omdat het anders moet kunnen. We hopen ondanks een kleine groep veel geld en donaties voor hun inzet, onze eigen kinderen, een klein handje vol, u en uw naasten weer bewust laten worden waar het leven om draait. En zij zetten zich belangeloos in. Als de jeugd van tegenwoordig het lot van deze kinderen ziet en zich ervoor inzet, waar is het dan mis gegaan. Eigenlijk hoort het andersom, wij als volwassenen horen kinderen waarden en normen bij te brengen. En ze te leren dat alle luxe niet vanzelfsprekend is. Kinderen in Uganda leven zonder luxe. Toch stralen zij geluk uit. Geluk dat ze hun gezin nog hebben en keihard werken voor een summier bedrag.
Maar om terug te komen op onze eigen jeugd, die door hun kinderogen de realiteit zien en erkennen in plaats van omdraaien, misschien durven wij de waarheid niet meer onder ogen te zien? En nu blijkt dat we veel van de jeugd kunnen leren. En ze verder denken en kijken dan in een klein kringetje.
Omdat de actie snel moet plaatsvinden en om de schade te beperken kunnen ze niet iedereen bereiken. Daarom dit artikel. U kunt de zwemmers en alle mensen die zich daarvoor in zetten en nog inzetten ook te steunen en uw waardering te tonen door geld over te maken, en via ongetrainde zwemmers al deze mensen te steunen en bedanken. Want dit is misschien de open deur naar een betere toekomst voor ons allemaal.
Wij vragen u met uw hart te schenken en doneren op het rekeningnummer welk vermeld staat, wat volledig ten goede komt van de nu nog “forgotten children”, omdat ze er altijd geweest zijn; dat mag toch geen reden dat zij geen recht hebben op een toekomst, een leven en een GLIMLACH…
We zijn ons bewust dat ook hier in Nederland armoede is, maar we hebben in ieder geval nog sociale voorzieningen. Wij moeten ook keuzes maken als het om geld gaat, maar daar leeft 75% van de inheemse bevolking onder de armoede grens, triest genoeg heeft ook ongeveer het zelfde percentage HIV/AIDS.
Steun dit project door te geven wat u missen kunt. Wij zijn blij met alles waarmee we het leven van de kinderen aan de andere kant van de wereld makkelijker en beter kunnen maken. En laten we ze niet meer zien als “ the forgotten children” maar als kinderen die een moeilijker leven leiden en wij ze een kans op een toekomst kunnen geven. Door te kijken door de ogen van een kind. Je wordt ergens op de wereld geboren. Wij toevallig op een goede plek, ook wij hadden geen keus, maar we hebben wel een keus om het leven van andere die het minder getroffen hebben dan wij.
Te laten voelen door ze te steunen dat we weten dat ze bestaan. En dat we ons weer bewust worden van het feit dat delen meer voldoening geeft dat alles voor ons zelf houden. Ik heb geleerd dat geluk niet in luxe zit, maar in de eerste levensbehoeften. Laten we ze daarbij ondersteunen. En u zult merken dat niet alleen zij, maar u ook een beter gevoel ervaart.
Deze tekst hoort bij de foto van het kleine jongetje
When my story reach you, I am already death, but please help my friends for them it’s not to late. And you can make a better place for them. If I am aloud to ask you something, help Sweet Home. Sweet home owners Merianne and David Kavuma can save my friends who also life on the street. Please help them so they can find my friends who also born with aids and nobody see them suffering. They need you. I am free now. But I wish they find me ealier because I was scared and lonely. Thank you.
t.n.v. M.R.J.E. Versendaal te Meppel:
NL93ABNA 0591557169
www.waarbenjij.nu
dagboek: de-glimlach-van
“Sweet Home Daycare, Nursery and Juniorschool te Sala Uganda”
Het verhaal van en voor de kinderen die u niet persoonlijk bereiken kunnen.
Project “De glimlach van…” heeft dringend financiële hulp nodig voor behoud van de bouw van de reeds in aanbouw zijnde nieuwe school, een project uit eigen initiatief, in Sala Uganda. Waar kinderen een jaar geleden geen schijn van kans op een toekomst hadden, maar dankzij hulp van u en onze huidige sponsoren, een aantal kinderen in Uganda nu anno 2014, uitzicht hebben op een beetje toekomst.
Waar staan we nu?
Om u een beeld te geven waar “wij” Familie Kavuma en ik nu staan in dit onverwachte, groots opgezette maar urgente project voor het redden van kinderlevens. Allereerst willen we u bedanken voor het vertrouwen in mij, ik heb nooit een moment verkeerde bedoelingen ermee gehad maar u vertrouwde mij blindelings zonder mij te kennen. Ook vrienden en familie die zich vooraf, tijdens en tot op de dag van vandaag nog bezig zijn om zoveel mogelijk te realiseren. Nu weet u wat er met uw geld gebeurd is, en u mag daar best trots op zijn, zonder alle financiële steun en vertrouwen door het toen nog onbekende doel, vertrouwde u op dat het goed uitgegeven zou worden. Doordat u in eerste instantie geld doneerde aan mij voor mijn vertrek naar Uganda kreeg ik de kracht om uw geld zo goed mogelijk uit te geven. Tijdens mijn reis en verblijf in Uganda, heeft u en alle geïnteresseerden via de weblog mij kunnen volgen en kunnen zien, wat u heeft betekend voor deze gemeenschap.
Ook nu na een aantal maanden terug te zijn blijf ik achter mijn keuze staan en denk dat het geld op een goede plek terecht gekomen is. Door intensief contact te onderhouden met de familie Kavuma probeer ik u zoveel mogelijk op de hoogte te houden van het verloop, de goede maar ook de vele tegenslagen te benoemen en hebben we zo’n sterke band opgebouwd in een relatief korte tijd. Dat is heel speciaal en soms onrealistisch nog, maar we hebben een verbond gesloten, die we samen verder gaan ondanks de enorme afstand en de vaak slechte middelen om te communiceren. Heb ik m’n woord gegeven, dat ik verder ga voor Sweet Home omdat ik er in geloof dat we het met hulp van u en hopelijk toekomstige sponsoren, vele kinderen een nare dood kunnen besparen. Je kan niet alles met geld, maar in Uganda sta je machteloos omdat je altijd afhankelijk bent van giften. Ik heb dit ook ervaren om zo te leven als deze mensen moeten leven. Ik had de keuze, maar zij hebben geen keuze maar moeten het ondergaan. Ik heb deze levensstijl ook zo geleefd, ik heb ervaren hoe uitzichtloos hun leven grotendeels is. Voor kinderen, maar ook vol-wassenen. Ik ben blij dat ik de keus heb gemaakt om dat te ervaren. Hoe is het als je altijd moet vechten, je altijd blijft geloven en hopen. En ondanks dat ze niets bezitten, als ze je kunnen helpen, dan geven ze het laatste wat ze bezitten nog weg, aan jou. Het geeft echt een gevoel van saamhorigheid. Ze denken eerst aan een ander dan aan hun zelf.
Terwijl het voor mij een tijdelijke ervaring en levensstijl was. Voor hen is het een levenslange levensstijl. En ik realiseer heel goed, hoe moeilijk dat is om geloof en hoop vast te houden. Maar hoop doet leven. En het geloof is heel belangrijk daar putten ze ook hun energie uit. Onvoorstelbaar. En ook voor ons allemaal wat begon met een droom en een fundering is nu een prachtige school. Wat hebben we veel bereikt in het afgelopen jaar, maar vooral in die 3 maanden toen ik daar was, werkte mijn familie heel hard om vanuit Nederland extra steun te vinden. Het verhaal te delen en mensen bewust maken van dat er een heel ander leven is, in de meest kleurvolle cultuur, ondanks dat daar ook de meeste ellende heerst.
Maar we hopen hiermee, door u op de hoogte te houden, u bewust maken van het feit dat geven een verschil maken kan tussen leven en dood, via de krant en andere media hoop ik meer mensen te laten inzien hoe hoog de noodzaak is. We hebben erge tegenslagen moeten doorstaan. Ik wist vooraf niet wat ik zou aantreffen en het vooraf verkregen sponsorgeld zou aan besteden. Ik wilde in ieder geval deze financiële steun doneren aan een project waar ik toekomst in zie. En het belang en de ernst van de situatie door me te verdiepen in beleidsplannen, schoolregels en de visie van de school.
Buiten dat om heb ik me laten inlichten door mensen uit de community, want ik wilde zeker weten dat het goed besteed zou worden. Ik ben direct betrokken in een project die 2 à 3jaar stilgelegen heeft. Ze deelden hun droom, het redden van kinderlevens, door onderwijs, zo nodig onderdak en maaltijden te ver-strekken. Aan de hand van al deze punten die ik wel relevant vind heb ik op de terugweg na mijn eerste bezoek in Sala, besloten hen financiële steun te bieden wat verkregen is door mensen die denken met hun hart net als deze familie doet. Ik word tot op de dag van vandaag overal over ingelicht en ook om advies gevraagd want ze worden overmand door zorgen.
Vanaf augustus is er helaas geen geld meer binnen gekomen. ‘t project ligt stil. Het gevolg lijkt misschien wel te overzien maar niets is minder waar. Het brengt enorm grote, niet te overzienbare problemen met zich mee. Het is niet alleen de bouw die stil ligt, dat is heel jammer maar er zijn vele gevaren die altijd op de loer liggen en je niet weet wanneer ze toeslaan. Dus de gevaren zitten in een andere hoek.
Enkele voorbeelden van waar nu de prioriteiten liggen om de veiligheid en het onderhoud en behouden van onze school zijn boven onze pet te boven gegroeid. Niet door verkeerde keuzes maar denk aan de regenmaanden nu ook in november. De toiletten in aanbouw heeft momenteel de hoogste prioriteit. We hebben een graafmachine moeten inzetten omdat het een enorme diepte is. We zitten nu al in het regenseizoen en dat zijn serieuze buien. De grond bestaat voornamelijk uit klei.
Waarom is dit de grootste prioriteit?
Het is een niet afgedekt diep gaat van wel 20 meter diep op z’n minst. Kinderen spelen hier ook. Kinderen zijn zich niet bewust tijdens hun spel van eventuele gevaren. Dat kunnen ze niet overzien. Valt er een kind in het gat, is het moeilijk ‘t kindje te bereiken. De hulpverlening werkt anders, als het er al is. Daarnaast blijven ze, de mensen met macht, deze goedwillende mensen in de nek hijgen. Nu is het zo dat wanneer het gat vrijdag de 21ste november afgedekt moet zijn op een manier die zoveel geld kost, dat het niet mogelijk is. Onze non-profit project heeft geen geld meer. We zijn in onderhandeling maar waar men zoveel mankracht, geld en energie in heeft gestoken voor het welzijn van “De vergeten kinderen” willen ze ons afpakken door het simpelweg met luxe machines zonder enig schuldgevoel dicht te gooien.
Hopelijk kunnen we uitstel krijgen, soms zijn ze meegaand, maar vaak meedogenloos. En de kans bestaat dat ze al die meters, gegraven met liefde, dicht gooien om je te straffen. Terwijl men op de hoogte is van dat “de gewone man”, dit alleen kan realiseren door sponsoren. De community is radeloos.Je kan niet zomaar bomen kappen als tijdelijke oplossing. Een grote plank, dat kost geld, plastic kost geld. Dat geld is er niet. we uitstel krijgen is het tweede probleem dat de kleigrond door hevige regenval inzakt, en moet het weer opnieuw uitgegraven worden. Dit is niet de bedoeling.
We willen samen met alle mensen die project: De glimlach van…” progressie zien want deze groep mensen die ons financieel reeds steunden en hopelijk willen blijven geloven in Sweet Home en donateur willen blijven omdat het werk nog lang niet daar is waar het zijn moet. We blijven positief, en ik hoop namens heel Sweet Home op financiële steun en hopende dat we met dit artikel nieuwe sponsoren mogen verwelkomen en deelgenoot maken van dit project. Nu kunnen we alleen hopen en geloven in God… dat het geen hopeloze situatie wordt.
Het is schrijnend om mensen met een goed hart gestraft te zien worden terwijl ze alles op alles zetten om kinderlevens te redden. In de tijd van mijn aanwezigheid heb ik daar ook zo gezeten. Je wilt bergen verzetten, maar je kan kinderen affectie en genegenheid bieden en educatie. Maar in je hoofd blijft het spoken. Dag en nacht. Wat als…., hoe moeten we….., waarom??? ‘t Zijn ook gewoon kinderen net als hier. Draai de situatie eens om, wat zou de onmacht met u doen?
Niemand wil afhankelijk zijn.
Ook niet hier in Nederland. En dan gaat het misschien over een tijdelijke afhankelijkheid na een operatie. Dit is evengoed vervelend maar het is tijdelijk en gaat niet over leven en dood. En we hebben over het algemeen van alles verzekerd. De voedselvoorraad is nu inmiddels ook nihil en dat betekend dat de kinderen binnenkort geen maaltijden meer kunnen krijgen. De waterput is ver weg, dit is lopend niet te doen in dit gedeelte, zo afgelegen. De schoolbus om kinderen op te halen loopt niet op lucht? What about them?
Mogen we het geluk aan onze zijde hebben; hopelijk worden deze situaties niet meer als “normaal” beschouwd omdat we ermee opgegroeid zijn. Ik kan me de televisie beelden nog herinneren van vroeger. Maar na al die jaren is deze groep mensen volwassenen en kinderen de dupe geworden van alle tv-spotjes met allemaal goede doelen. En alle negatieve publiciteit van de hoge bazen, die er zelf beter van werden dan voor wie mensen het geld gedoneerd hebben als empathie.
Het verschil is vaak wanneer er echt plotsklaps zich een grote ramp ontplooid. Dan word er gul gegeven. Deze rampen worden door grote organisaties, bekende Nederlanders en ook internationaal bekende mensen, popsterren, sporters, etc. in de hele wereld vertoond, voor het inzamelen van geld. Omdat die grote organisaties zijn geregistreerd en de belasting je daardoor een groot gedeelte terug betaalt van jouw donatie. Dat kan Sweet Home u niet bieden.
Registeren en een keurmerk bemachtigen kost zo’n 400 euro, misschien bent u die notaris welk ons wil helpen de statuten en reglementen te doneren. Want dat geld is er niet, elke cent is voor de kinderen omdat het kind centraal staat, vanuit dat oogpunt kijken we wat we kunnen doen voor de kinderen en hun veiligheid komt op de eerste plaats. Vanuit Sweet Home bepalen we samen waar de prioriteiten liggen. En het zou voor Sweet Home een groot verschil maken als het een geregistreerd goede doel keurmerk heeft.
Dan wordt het aantrekkelijk om grote donaties te schenken omdat die weer aftrekbaar zijn van de belasting. De charme welk Sweet Home heeft is dat alle donaties geschonken zijn door mensen die niet denken om een groot gedeelte teruggave te mogen ontvangen. Maar u ziet, wat we met elkaar hebben gerealiseerd is gedoneerd door mensen die om andere minder bedeelde mensen geven, een gunfactor. De hele wereld geeft veel geld aan rampgebieden. Maar helaas Sweet Home, heeft geen acteur, sportman of invloedrijke mensen achter zich staan die voor hen opkomt. Dus zolang er geen “onverwachte” ramp uitbreekt daar, blijven het “the forgotten children”. Ver weg, ze zijn er immers al generaties lang. Het wordt helaas als “normaal” beschouwd.
Er is nu een groepje tieners in deze Regio die zich gaan inzetten voor de kinderen op de evenaar om hen een kans te bieden. Deze jeugd gelooft er nog in dat we samen moeten werken om geld in te zamelen en minderbedeelde kinderen een leven te geven. Gelukkig bestaat het maatschappelijke doel nog.
Donderdag 27 november gaan ze zwemmen.
Het lijkt simpel als je nooit zwemt en je doet dit bovenal niet voor jezelf maar omdat deze kanjers uit Meppel en omstreken het lot van andere minder bedeelde kinderen zich wel aantrekt. Het raakt ze, ze zullen op zoek gaan in een korte periode naar mensen die zich het lot van de Ugandese kinderen aantrekt. En ze doen wat ze kunnen, maar niet voor eigen belang. Dus komen ze u vragen om steun, ze vragen het voor hen die het zelf niet kunnen.
Misschien komt het maatschappelijke doel weer boven egoïsme te staan. Deze jongeren, willen uw ogen openen omdat het anders moet kunnen. We hopen ondanks een kleine groep veel geld en donaties voor hun inzet, onze eigen kinderen, een klein handje vol, u en uw naasten weer bewust laten worden waar het leven om draait. En zij zetten zich belangeloos in. Als de jeugd van tegenwoordig het lot van deze kinderen ziet en zich ervoor inzet, waar is het dan mis gegaan. Eigenlijk hoort het andersom, wij als volwassenen horen kinderen waarden en normen bij te brengen. En ze te leren dat alle luxe niet vanzelfsprekend is. Kinderen in Uganda leven zonder luxe. Toch stralen zij geluk uit. Geluk dat ze hun gezin nog hebben en keihard werken voor een summier bedrag.
Maar om terug te komen op onze eigen jeugd, die door hun kinderogen de realiteit zien en erkennen in plaats van omdraaien, misschien durven wij de waarheid niet meer onder ogen te zien? En nu blijkt dat we veel van de jeugd kunnen leren. En ze verder denken en kijken dan in een klein kringetje.
Omdat de actie snel moet plaatsvinden en om de schade te beperken kunnen ze niet iedereen bereiken. Daarom dit artikel. U kunt de zwemmers en alle mensen die zich daarvoor in zetten en nog inzetten ook te steunen en uw waardering te tonen door geld over te maken, en via ongetrainde zwemmers al deze mensen te steunen en bedanken. Want dit is misschien de open deur naar een betere toekomst voor ons allemaal.
Wij vragen u met uw hart te schenken en doneren op het rekeningnummer welk vermeld staat, wat volledig ten goede komt van de nu nog “forgotten children”, omdat ze er altijd geweest zijn; dat mag toch geen reden dat zij geen recht hebben op een toekomst, een leven en een GLIMLACH…
We zijn ons bewust dat ook hier in Nederland armoede is, maar we hebben in ieder geval nog sociale voorzieningen. Wij moeten ook keuzes maken als het om geld gaat, maar daar leeft 75% van de inheemse bevolking onder de armoede grens, triest genoeg heeft ook ongeveer het zelfde percentage HIV/AIDS.
Steun dit project door te geven wat u missen kunt. Wij zijn blij met alles waarmee we het leven van de kinderen aan de andere kant van de wereld makkelijker en beter kunnen maken. En laten we ze niet meer zien als “ the forgotten children” maar als kinderen die een moeilijker leven leiden en wij ze een kans op een toekomst kunnen geven. Door te kijken door de ogen van een kind. Je wordt ergens op de wereld geboren. Wij toevallig op een goede plek, ook wij hadden geen keus, maar we hebben wel een keus om het leven van andere die het minder getroffen hebben dan wij.
Te laten voelen door ze te steunen dat we weten dat ze bestaan. En dat we ons weer bewust worden van het feit dat delen meer voldoening geeft dat alles voor ons zelf houden. Ik heb geleerd dat geluk niet in luxe zit, maar in de eerste levensbehoeften. Laten we ze daarbij ondersteunen. En u zult merken dat niet alleen zij, maar u ook een beter gevoel ervaart.
Deze tekst hoort bij de foto van het kleine jongetje
When my story reach you, I am already death, but please help my friends for them it’s not to late. And you can make a better place for them. If I am aloud to ask you something, help Sweet Home. Sweet home owners Merianne and David Kavuma can save my friends who also life on the street. Please help them so they can find my friends who also born with aids and nobody see them suffering. They need you. I am free now. But I wish they find me ealier because I was scared and lonely. Thank you.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
